'Familiebedrijf uit passie voor geluid'

Het begon 30 jaar geleden met 2 krakerige luidsprekers op het dak van een Volkswagenbusje. Thans rukt Bruno Box uit met een gele karavaan bestaande uit een truck met oplegger, een vrachtwagen, een bestelbus, vier motoren en -indien gewenst- een karretje voor op strand of natuurijs. De 'geluidsboer' uit Oudendijk is vaste gast bij vele van de Noord-Hollandse wielercriteriums. "Bij 80% van de wedstrijden zijn we aanwezig", zegt 'directeur' Adrie Brune. Altijd staat het gele circus bij de streep. Makkelijk herkenbaar voor de leek en insider. Met zijn 3 zoons runt Brune de business. Pa zit tijdens de koers in het elektronische hart van de truck, die tevens doet als jurywagen. Sinds 3 jaar is de 'trailer' het pronkstuk van het wagenpark. Senior zit achter de knoppen. Hij regelt de muziek, zorgt dat de microfonisten overal langs het parkoers duidelijk zijn te verstaan. Bedient tevens de camera voor de fotofinish, opdat de juryleden klagende wielrenners van hun ongelijk kunnen overtuigen. Actief De zoons Brune (Fred, Adrie junior en Peter) zitten tijdens de koersen op de motor. Ze gaan het wielerpeloton voor of zetten bij 'van-stad-tot-stad' wedstrijden in samenwerking met de politie gevaarlijke kruisingen voor het verkeer af. Bij de criteriums zijn ze een uur voor de wedstrijd actief om de luidsprekers in het betreffende dorp op te hangen. Tegenwoordig levert Bruno Box ook dranghekken, maar die moeten door de plaatselijke organisatie zelf worden geplaatst. "Als men ons bestelt, is men van alle gemakken voorzien", begint Brune zijn 'verkooppraatje'. Een dag Bruno Box 'met alles erop en eraan' kost 800 piek. Goedkoper kan, dan blijft bijvoorbeeld de geavanceerde truck achter in Oudendijk. "Ze kunnen ons krijgen zoals ze willen", aldus Brune. "We kunnen alles leveren. Zo'n organisatie ziet zelf maar wat ze ervan gebruiken." Thuisbasis De thuisbasis is een boerderij in het pittoreske Oudendijk. Doordeweeks hangt daar serene stilte. Het is dat de gele oplegger op het erf staat geparkeerd, anders doet niet vermoeden dat hier elk weekend een compleet 'geluidscircus' op pad gaat. In die rustige periode rommelt Adrie Brune thuis wat in zijn eigen 'elektronicahok' en zorgen de zoons voor het onderhoud van het 'rollend materieel'. Brune: "Doordat we alles in eigen hand houden, kunnen we de kosten laag houden. We kunnen er met z'n allen van leven, al zullen we nooit gekke dingen doen." De aankoop van de truck met oplegger was een investering van anderhalve ton. "Toen zaten we effies zwaar", licht Brune toe. "Kijk, het is wel tweedehands spul. Moet je dergelijke materiaal nieuw kopen dan praat je al gauw over een half miljoen. Dat is voor ons niet op te brengen." De Oudendijkse boerderij werd in 1985 gekocht. Daarvoor huisde de familie in Purmerend. "Ons huis zou wijken voor een parkeergarage. Achteraf is die er nooit gekomen. Wij werden ondergebracht in een flat. Voor een jaartje werd ons gezegd, nou dat werden er 10." Spullen Probleem was dat de firma haar spullen nergens kwijt kon. "Overal stond wel wat. Bij boeren die een stal leeg hadden staan konden we onze spullen zetten. Dat was geen doen. Bovendien waren we heel veel geld aan huur kwijt. Toen deze boerderij vrij kwam hebben we de gok genomen. Met mijn zoons en hun gezinnen wonen wij hier. We hebben alles bij de hand. Mooier kan haast niet." Geluid is de passie van de familie Brune. Pa was eigenlijk monteur van muziekautomaten. Zeg maar jukeboxen", verklaart hij. Hij zag dertig jaar geleden in Purmerend eens iemand bij een sportevenement schipperen met wat draadjes en versterkers. Dat leek nergens op, vond Adrie senior. Zélf kon hij dat véél beter. Hij kocht een VW busje, monteerde op het dak twee speakers en bood zijn diensten aan als 'geluidsmobiel'. Handeltje Na een aarzelende start raakte zijn manier van werken steeds meer in zwang. De liefhebberij groeide uit tot werk. Toen zijn zoons kenbaar maakten graag in die branche verder te gaan, werd besloten zelf een handeltje te beginnen. "Ik zou niemand aanraden voor de tweede keer een eigen bedrijf te stichten", bezweert Brune. De ellendige beginjaren zijn inmiddels vergeten. "Het is in die 30 jaar twee keer voorgekomen dat we zonder stroom zaten. Pats, alles weg. Dan ga je compleet voor schut." De eerste grote aankoop was een vrachtwagen, de '50 F 10' zoals Adrie Brune liefkozend zegt. "Na 13 jaar staat er maar liefst 56.000 km op de teller. Die kar kan nog jaren mee. We rijden er mee naar de wedstrijdplek. Parkeren hem daar en verder niks. Veel onkosten hebben we er niet zo aan. Gelukkig heeft een van mijn zoons geleerd voor monteur, dus als er motorische problemen zijn, lost hij die op."Gaat het hem na 3 decennia niet vervelen? Brune schudt het hoofd."Bij iedere koers weet ik me te vermaken", lacht hij. "Doordat je zo'n lange tijd meeloopt, heb ik heel wat kennissen in de wielersport. Die zou ik missen." Afstand "Hij is geen mannetje om thuis stil voor het raam naar buiten te zitten turen", stelt zijn vrouw Annie. Brune: "Ik heb het twee keer geprobeerd om afstand te nemen. Ik ben nu 66 jaar, mijn zoons zeiden al eens 'Pa doe het nu wat kalmer aan'. Vorig jaar ben ik geopereerd aan m'n rikketik. Moest ik van de dokter 3 weken thuis zitten. Heb ik niet volgehouden. Na anderhalve week ben ik de jongens al achterna gereden. "Daar heb je die ouwe weer", werd er geroepen." "Ik vind het prachtig om erbij te zijn. Elke week. Natuurlijk zijn al die rondjes om de kerk hetzelfde, maar het is geinig om met een hoop mensen in contact te komen. Ik kan het uitstekend vinden met juryleden als Fred Wijman, Nico Knol en Hans Vrieze. Dat schept toch een band. Ik hoop het niet voor die jongens, maar ik denk wel eens dat ze me dood uit die truck moeten slepen. Al hoop ik uiteraard nog wel 30 jaar mee te gaan." Microfonisten Als kenner van het geluid kan Brune een waarde-oordeel over de microfonisten in Noord-Holland geven. "Daar begin ik niet aan", houdt hij de boot af. Bij de naam Toon van Lachterop schiet hij in de lach. "Toon neemt iedereen in de maling. Een prachtkerel. Hij lult maar door. Hoe hij dat doet is me een raadsel. Jules Rozendaal heeft een perfecte microfoonstem. Maar hij voelt zich niet geroepen om overal zijn woordje te doen. Jack Borsjes en Chris Beijer zijn aan elkaar gewaagd, al is Beijer serieuzer. Borsjes wordt nog wel eens overenthousiast. Dan zit hij achterop de motor bij mijn zoon en schreeuwt hij maar wat in de microfoon. Een spraakwaterval, hij is haast niet te verstaan. Dan draai ik 'm bewust wel eens weg. Vergeet niet, wij kunnen met ons geluid een heel dorp wegblazen. Dan moet er wat zinnigs uit die luidsprekers komen en niet zo'n boel gewauwel…'